India: het land van Sari’s, tempels en heel veel mensen

Begrijpen kan ik het als een dromedaris tot drie keer toe een lange scheet laat in de richting van de mensen achter hem op de kar (nee, ik heb nog steeds geen krullen). Hij is tenslotte aan het werk en bij zware inspanning ontsnapt er nu eenmaal wel eens wat. Begrijpen kan ik het dat als koeien heilig zijn, ze overal mogen lopen en dat alles en iedereen voor hen uitwijkt. Als je zin hebt om midden op een groot kruispunt te staan en te genieten van het getoeter, waarom zou je dat dan als heilige niet doen ?

Minder begrijp ik het dat mensen een tempel wijden aan ratten, waarvan zij geloven dat dat hun overleden kastegenoten zijn en dat als de ratten dood gaan deze weer in kastegenoten reïncarneren. Mooi om te zien dat de mensen daar wel heilig in geloven en dat zelfs een pas getrouwd stel naar deze tempel komt om hun huwelijk te laten bezegelen. Het geloof is duidelijk aanwezig in India, op alle fronten en overal.

Verwonderen en verbazen

Verwonderen kan ik me over het verschil in landschap. Binnen een paar uur zit je vanuit de bergen in de semi-woestijn en ben je van uitgestrekte akkers in de grote stad. Zoveel verscheidenheid binnen één stukje land.

Verwonderen kan ik me over hoe de mensen in India zich verplaatsen. Naast auto’s, bussen, vrachtwagenstuk, tuk tuks, de vele motoren en fietsen, maar ook met ezels, koeien en dromedarissen wordt er van alles getransporteerd. De hoeveelheden in één vervoermiddel (zowel aantallen mensen als spullen) zijn onvoorstelbaar voor westerse begrippen.

Verbazen kan ik me over het lage aantal botsingen dat ik heb gezien. Soms is het echt passen en meten om op tijd weer in de juiste baan te zijn. De wegen zijn hier toch al apart. Aan wegmarkering doet men niet. De strepen staan er wel, maar het gaat om het maximum aantal vervoermiddelen dat tussen de vangrails past en brommertjes/motoren passen er dan nog makkelijk tussendoor.

Ook toeteren heeft in India een heel andere betekenis dan in Nederland. Niet “pas op”, maar “ik kom eraan”. Aan een stuk door, de hele dag is het een symfonie van claxons in alle toonhoogten.

Fotografie en kleur

Verdrietig maakt het me dat kinderen meteen geld vragen voor een foto als je met een camera loopt in plaats van dat ze verder gaan met hun spel. Grappig om te zien dat ouderen soms graag op de foto willen en de foto aan hun vrienden willen laten zien en er helemaal enthousiast over zijn.

Mooi vind ik de kleurrijke mensen. De vrouwen in felgekleurde sari’s als bloemen in de woestijn met pailletten versierd die glinsteren in het licht van de zon. De kitsch is onbeschrijfelijk. Glitter, kleur en vooral lampjes zijn overal.

Onvoorstelbaar is de hoeveelheid geld die er in het verleden, maar ook nu nog in gebouwen van maharadja’s wordt gestoken. De details, kleur en materialen van over de hele wereld zijn gebruikt om de prachtigste gebouwen te maken. En zelfs een fort, dat is gemaakt om een stad te verdedigen. Het fort is van alle gemakken voorzien en bewerkt tot in het kleinste detail.

Zo veel gevoel bij een land dat zo anders is dan het kleine Nederland. Echt begrijpen hoe het in India gaat zal ik nooit, maar een onvergetelijke ervaring was het zeker dit veelzijdige land te bezoeken.